Echte baan
Maar zelfs na drie jaar wordt er nog wel eens aan mij gevraagd (zelfs na een uur durend acquisitiegesprek) wat ik dan ook alweer studeer en zie ik wenkbrauwen omhoog gaan als ik vertel dat ik dit écht betaald doe en dit mijn baan is. Dat hoort een beetje bij het werk als projectcoördinator van Academie van de Stad; zo dicht bij de leefwereld van studenten staan dat opdrachtgevers en docenten soms even vergeten dat je er zelf niet meer eentje bent. Nou ja, als ik er mijn hele leven mag uitzien als iemand van 23 hoor je mij niet klagen.
Kijkje in de keuken
Terugkijkend op die drie jaar – dit is overigens geen afscheidsbrief – zijn er een hoop toffe dingen gebeurd en het minder toffe aan deze functie is dat je dat door de snelheid van het werk ook vlug vergeet. Door deze baan heb ik een kijkje in de keuken kunnen krijgen bij afdelingen van de gemeente en woningcorporaties waarvan het bestaan eerst voor mij totaal onbekend was. Overigens heb ik ook een heel woordenboek aan nieuw jargon geleerd waarvan ik van de helft eigenlijk nog steeds niet begrijp wat het precies betekent (borgen, aanjagen, doorpakken, heel geel zijn of juist lekker blauw, onmogelijke afkortingen voor anders logische dingen, zoals ‘wvttk’).
Einde van het jaar
Toch zijn dat natuurlijk niet de dingen die je het meest bijblijven. In de afgelopen jaren heb ik vooral heel veel studenten en stagiairs voorbij zien komen met mooie verhalen. Misschien juist omdat wij ze soms (iets te?) in het diepe gooien. En je je dan afvraagt of het goed gaat komen. Maar na een collegejaar iedereen omver blazen tijdens een eindbijeenkomst! Zo trots ben ik dan op de studenten en stagiairs. Studentcoördinatoren (nog zo’n raar woord) die voor elke statushouder die we hebben geholpen naar een opleiding, persoonlijk een kaartje schrijven om hèn te bedanken voor hun inzet en succes te wensen met het komende collegejaar. Maar ook studenten die net twee maanden in een volledig nieuwe buurt wonen en een rondleiding geven aan een wethouder alsof ze er geboren en getogen zijn. Zo trots als een pauw ben ik dan. Maar goed, niet te sentimenteel worden, ik ben tenslotte ook pas 26.
Voor degene die het zich afvraagt wat Myrthe bedoelt met ‘wvttk’ tijdens de vergadering: ‘wat verder ter tafel komt’.
