De ontmoeting

Yuksel stapt vrolijk het kamertje binnen en begint gelijk: “Ik vind het zo ontzettend leuk om met studenten te werken! Een andere doelgroep die weer met andere kwesties bezig zijn. Maar bij de eerste ontmoeting dacht ik wel even: Universiteit voor Humanistiek, wat zijn dat voor een mensen, wie kiest dat!”Job gniffelt, deze vraag krijgt hij wel vaker te horen. “Ja, dat is nu juist de vraag waar we ons mee bezighouden. Ik moet dit vaak uitleggen op verjaardagsfeestjes en leg het iedere keer weer wat anders uit, maar we kijken naar wat de mens is, met allerlei vraagstukken die in de maatschappij spelen. Toen ik hoorde over dit project dacht ik meteen: leuk! Dit was mijn eerste keer op het stadskantoor en ik kom ook niet zomaar in contact met ambtenaren, dus dat is leuk om te zien.”

“Dat kan ik me voorstellen Job. Wat voor beeld had je dan bij het stadskantoor en haar ambtenaren?”, lacht Yuksel. “Ik heb er niet een heel goed beeld van, het is een heel breed begrip. Ambtenaren kan een vies woord zijn voor sommige mensen, alleen maar beleid maken en nooit iedereen tevreden stellen. Maar zo kijk ik er niet naar hoor. Het enige wat ik heb meegekregen van ambtenaren was in Geldermalsen, toen ik daar nog woonde en soms kluste als tuinman. Dan sta je bij mensen in de tuin en hoor je wel gesprekken van ambtenaren. Maar niks bijzonders verder.”

Studeren

Yuksel gaat even goed zitten, neem een slokje van haar koffie en vertelt over haar studententijd. “Mijn achtergrond is iets anders dan die van jou denk ik. Ik kwam op mijn 17e vanuit Turkije naar Nederland. Vanaf dat moment heb ik heel hard gewerkt, erg ambitieus, en was een actieve student. Ik moest de taal spreken, een opleiding doen en een diploma halen. Mijn scriptie schreef ik over de arbeidsmarktpositie van Turkse en Marokkaanse vrouwen en deze stuurde ik door naar arbeidsvoorziening Utrecht. Daar werd ik gevraagd of ik mijn plan wilde vertellen om deze positie van vrouwen te verbeteren. Dat was mijn eerste baan.”

“Dat is zeker anders dan bij mij! Ik ben hier geboren en getogen, hem minder obstakels gehad dan wat ik hoor van jou. Gister een biertje gedronken en Ajax gekeken. Ik haal mijn vakken op mijn manier en houd mij ook bezig met andere dingen. Dat wil niet zeggen dat ik niet gedreven ben, maar ik kan wel zien dat ons startpunt anders is.”

Verruimende blik

“Kijk je nog steeds naar de positie van de Turkse en Marokkaanse vrouwen op de arbeidsmarkt?”

“Ik kijk niet meer naar mijn generatie, maar wel naar die van de jongeren. Die hebben nu weer met andere dilemma’s te maken. Hoe hun achternaam een rol speelt. Maar voor mijn generatie was het voornamelijk het kijken wat iets voor je kan betekenen en wat de mogelijkheden zijn. Daar was toen nog veel onbekendheid over. Niemand wist was ze met de doelgroep aanmoesten.”

“Iedereen kent deze discussie, maar toen was het misschien ook nieuw. Je was misschien wel de eerste die er wat over zei!”

“Ja ik ben niet voor niks uitgenodigd”, lacht Yuksel. “Als Mohammed niet naar de berg komt, komt de berg naar Mohammed. Een Turks gezegde. Ik ben met allerlei partijen gaan zitten, spreekuren draaien etc.”

Toekomst

“Maar Job, wat wil jij doen als je klaar bent met je studie?”

“Geestelijk verzorger zijn bij de koninklijke marine. Ik ben daar een paar jaar geleden naar een excursie geweest, zulke mooie verhalen gehoord! Ik heb nooit de stip gezien waar ik naartoe wilde werken. Maar nu ben ik heel blij dat ik weet wat ik wil. Dat is mijn motivatie om te studeren en door te gaan.”

 

Of het gesprek veel over het project Praatgraag ging? In directe zin niet. Maar wel hebben ze met elkaar gepraat. Elkaar ontmoet. Begrijpen waar de ander vandaan komt, wat iemand motiveert. En dan samen verder. Want zowel bij het project als daarbuiten willen Yuksel en Job de horizon verbreden. En dat kun je niet alleen.