Welkomstrondje
Hoe zit je in je energielevel? Een leuke vraag die gelijk de interactie tussen alle deelnemers start tijdens deze Kinder Design Sprint training. Er wordt een digitale verbinding gemaakt en het vraagt om een actieve houding van iedereen. Pepijn Verpaalen, senior-adviseur bij URBANOS, vertelt zich ondanks deze Blue Tuesday wel goed te voelen. Tom Thobe, directeur Verkeersplein Amsterdam, zit er lekker bij en Sander Prins, een van de opdrachtgevers zegt vrolijk: “De bodem is bereikt, we kunnen alleen maar omhoog!” En onze projectcoördinator Eva sluit zich volledig aan bij Sander: “We kunnen alleen maar omhoog!”
Nou dan gaan we beginnen met de training!
Kinder Design Sprint
Elke basisschool kampt met zijn eigen uitdagingen rondom actiever en/of veiliger naar school gaan. Om daar een duurzame bijdrage aan te leveren is Kinder Design Sprint (KDS) ontwikkeld door stadsdeel Noord en betrokken partijen. De KDS is een programma waarbij kinderen (samen met facilitatoren) op zoek gaan naar oplossingen voor gevaarlijke verkeerssituaties rondom hun school. Vanwege Covid-19 heeft er slechts één pilot plaatsgevonden in september. Hoe die dag verliep kan je hier lezen.
Elke school kampt met zijn eigen problemen rondom verkeersveiligheid. Eén oplossing voor alle verschillende problemen is enorm lastig te realiseren. De problemen zijn erg uiteenlopend en toch is er een manier ontwikkeld om alle problemen omtrent verkeersveiligheid aan te pakken. Om de KDS beter te laten functioneren in de toekomst hebben de studenten een training toegevoegd aan het programma. De (basisschool)kinderen worden namelijk onder begeleiding van facilitatoren geholpen. Door de facilitatoren van tevoren de voorgestelde training te geven zijn ze beter voorbereid om aan KDS te beginnen. Dit resulteert uiteindelijk ook in betere oplossingen vanuit de kinderen, omdat zij beter betrokken en (intrinsiek) gemotiveerd worden.
Training
De studenten hebben besloten om hun eindconclusies te presenteren in de vorm van een training. Een training maakt duidelijk aan de opdrachtgevers waar het probleem zit en dus waar mensen nog hulp kunnen gebruiken: weten, snappen en kunnen. Op deze manier kan er gedragsverandering plaatsvinden.
Een voorbeeld-casus:
‘Iedereen kent wel de vervelende, chagrijnige en saaie wiskundedocent die nou niet bepaald zorgt voor een hoge betrokkenheid in zijn les. De cijfers van de laatste wiskundetoets zijn om te huilen volgens de docent. Wanneer je de opdrachten niet snapt krijg je in plaats van ondersteuning een snauw. Je raakt afgeleid en doet eigenlijk helemaal niets meer tijdens de les, wat absoluut niet bevorderend is voor de sfeer. Hoe zou de wiskundedocent moeten handelen tijdens de les om jou wel te motiveren? Hoe kan je van een 5 naar een 7 gaan? Onmogelijk toch?
Als luisteraars krijgen we een paar minuten de tijd om over deze casus na te denken. Ja: Hoe zouden wij dit aanpakken? Pepijn stelt voor om veel vragen te stellen, het concreet te maken en samen te zoeken waar het precies stuk loopt. En uiteindelijk om de kinderen te belonen.
Tom zegt vooral de aansluiting te zoeken bij de voorkennis van de leerlingen: “Maak het leren leuk. Dat je het leuk en spannend maakt als docent en daardoor echt aansluit bij de belevingswereld van de kinderen. Enthousiasme en inlevingsvermogen is volgens mij het belangrijkst.” Puck gaat verder: “Wij hebben een confronterende start gegeven omdat zo het nut [van de training] naar boven komt.” Niet dat je gelijk het antwoord hebt of weet, maar wel dat je geprikkeld wordt.
Rollenspel
Om te snappen hoe de studenten dit onderzoek nou in de praktijk hebben toegepast gaan we een rollenspel spelen.
“De kinderen gaan samen met de facilitator naar de gevaarlijke situatie om het probleem nog duidelijker te maken. Één kind doet erg slecht mee. De facilitator vraagt waarom het kind zo slecht mee doet. Het kind vertelt dat hij het allemaal te makkelijk vindt. Wat kan de facilitator nu doen?”
Erna Berends, voorzitter van dagelijks bestuur Noord, is in dit geval de facilitator. Zij heeft besloten om het kind een taak te geven. Om deze zo meer bij de les te houden. Emel Cakir, een van de opdrachtgevers van dit project, neem de rol van het kind aan, is het ermee eens. Als een kind een opdracht krijgt is er ineens meer aandacht. En dit geeft een groter verantwoordelijkheidsgevoel en -besef. Hilde legt uit dat als je met een kind het gesprek aangaat je ook de betrokkenheid en motivatie vergroot.
Hoe kijken de studenten zelf terug op de het project Kinder Design Sprint?
De studenten vond het fijn dat zij alvorens de pilot het lesprogramma door hebben genomen met Sander en Emel. Door de training te laten aansluiten op het programma Kinder Design Sprint, is het een uitstekend middel om gedragsverandering [van de kinderen] op diverse manieren te implementeren. Door de training wordt als eerste het gedrag van de facilitatoren veranderd. Daarna kunnen zij de aangeleerde kennis en vaardigheden toepassen bij het begeleiden van de kinderen tijdens KDS. En aan de hand van het onderzoek bleek dat het gedrag van de kinderen positief is beïnvloed! Als deze training daadwerkelijk wordt toegepast zal dit de betrokkenheid van de kinderen vergroten. En dat is goed! Zij zullen creatiever en vooral in meer effectieve oplossingen denken wanneer het gaat om onveilige verkeerssituaties rondom de school. Wij hopen, en denken, dat we nu veiligere schoolsituaties kunnen krijgen!
Wat nemen de studenten mee?
Puck neemt vooral mee hoe je je professioneel opstelt, hoe je goed samenwerkt en de communicatie die daarbij hoort. Aan het begin ging het nog wat rommelig via de mail en appjes, maar al snel leerde ze om dit goed gestructureerd aan te pakken. Maar het belangrijkste wat ze meeneemt: je werkt écht aan een opdracht voor een échte opdrachtgever! Hilde stemt in met Puck en vond het vooral heel tof dat ze echt een opdracht mochten uitvoeren die wellicht ook werkelijkheid gaat worden. Heel goed kunnen schakelen en het verschil tussen hoofd- en bijzaken goed kunnen inzien dat is wat Kayleigh meeneemt. Projectcoördinator Eva is vooral heel trots: “Het is een heel moeilijk vraagstuk, maar jullie hebben zoveel geleerd én bijgedragen. Met de riemen die we hadden hebben we goed geroeid!” Al met al zijn de studenten enorm blij dat zij met het ontwikkelen van de training kunnen bijdragen aan het lesprogramma.
