Deze 7000 tot 8000 jongeren worden onzichtbaar genoemd omdat zij  geen uitkering ontvangen, geen opleiding volgen, geen startkwalificatie hebben behaald en geen (geregistreerd) werk hebben. Het is voor de gemeente een enorme uitdaging om deze jongeren te 'vinden'. De studenten gaan zich daarom niet richten op de registraties, de kaders en de aangeboden trajecten, maar op de belevingswereld van deze jongeren zelf. Is het mogelijk om ontmoetingsstructuren te ontwerpen en faciliteren waarbij deze jongeren geprikkeld worden om een eigen motivatie te vinden en richting te bepalen? Is het mogelijk om deze jongeren zo te faciliteren dat je ze in beweging krijgt zonder ze iets op te leggen?